Polskość in effige .......... 9

Absolwentka teatrologii, doktor nauk humanistycznych, wykłada w Katedrze Performatyki na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie ukończyła także studia podyplomowe z zakresu Gender w Instytucie Sztuk Audiowizualnych. Autorka książek: Muszę się odrodzić. Inne spotkania z dramatami Stanisława Ignacego Witkiewicza (2007), Samoprezentacje. Sade i Witkacy (2010). W latach 2008-2011 prowadziła zajęcia „Gender w dramacie i teatrze” w Instytucie Sztuk Audiowizualnych UJ. Współpracuje z Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie, gdzie m. in. prowadziła autorskie warsztaty Lacanowskie Teatralna nieświadomość. W 2013 roku we współpracy z Instytutem Teatralnym zorganizowała konferencję Nie może tak zostać – polski punk. Współpracuje także z Instytutem im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu, gdzie prowadziła zajęcia w ramach semestru autorskiego Grotowski i anarchia myślenia (Otwarty Uniwersytet Poszukiwań 2011/2012). Uczestniczy w projektach badawczych dotyczących dramatu i teatru, performatyki (obecnie w projektach Polska dramatyczna. Ustanawianie i negocjowanie wspólnoty w dramacie polskim po 1765 roku oraz Biografia w teatrze – filozofia i rzecz w ramach programu Kto inspiruje? Tadeusz Kantor 2013/2014, Cricoteka). Publikuje w „Dialogu”, „Didaskaliach”, „Performerze”. Przygotowuje książkę Punkowy atlas polskiego świata. Historia i afekt, a także autorski projekt badawczy dotyczący polskiej kultury undergroundowej lat osiemdziesiątych XX wieku.

Profesor zwyczajny w Katedrze Performatyki Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmował się historią i teorią sztuki aktorskiej XIX wieku (książki Sztuka aktorska w polskim piśmiennictwie teatralnym XIX wieku…, 2003; Dramaturgia praktyczna. Polska sztuka aktorska XIX wieku w piśmiennictwie teatralnym swej epoki, 2005). W latach 2005-2008 kierował projektem badawczym „Polskie piśmiennictwo teatralne XIX wieku”, którego efektem jest między innymi redagowana przez niego seria o tej samej nazwie. Od kilku lat koncentruje się na badaniach nad swoistością polskiej tradycji teatralnej i performatywnej, czego efektem są książki Polski teatr przemiany (2007) oraz autorska synteza dziejów polskich sztuk przedstawieniowych – Teatra polskie. Historie (2010). Swoiste współczesne dopełnienie tej ostatniej stanowi najnowsza książka poświęcona przedstawieniom publicznym po katastrofie smoleńskiej Teatra polskie. Rok katastrofy (2013). Inną dziedziną jego zainteresowań jest biografia i twórczość Jerzego Grotowskiego (Grotowski. Przewodnik, 2009). Należał do międzynarodowego zespołu redakcyjnego edycji Tekstów zebranych Grotowskiego (2012). W latach 2010–2013 był dyrektorem naukowym Instytutu im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu. Od 2014 roku jest zastępcą dyrektora Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.