Uczenie się polszczyzny przez użytkowników języków bantu na przykładzie suahili. Rozważania wstępne – fonetyka i morfologia .......... 31

Polszczyzna jest uważana za język wyjątkowo trudny przez większość użytkowników języków afrykańskich, zwłaszcza subsaharyjskich, ze względu na jej strukturę fleksyjną i przynależność do grupy słowiańskiej, która nie była oficjalnie reprezentowana na kontynencie w czasach kolonialnych. W artykule autor przeprowadza wstępną analizę porównawczą morfologii i fonologii języka polskiego i suahili, największego przedstawiciela rodziny bantu. Podstawowe różnice między tymi językami, które mogą mieć wpływ na trudności w opanowaniu polszczyzny przez użytkowników suahili (i języków bantu w ogóle), to: brak kategorii gramatycznej rodzaju w suahili, w przeciwieństwie do trzech rodzajów w liczbie pojedynczej i dwóch w liczbie mnogiej w polskim; brak kategorii przypadka w suahili, w przeciwieństwie do polskiego, w którym wszystkie formy imienne są odmieniane; znacznie bardziej skomplikowana budowa niektórych części mowy w polszczyźnie, zwłaszcza liczebnika; występowanie w polskim leksykalnej kategorii aspektu, podczas gdy w suahili operuje się raczej strukturami czasowo-aspektowymi. Autor zwraca też uwagę na to, że dzięki obecności regularnych sufiksów czasownikowych niektóre formy czasownikowe w języku polskim są łatwiejsze od ich odpowiedników w suahili (np. w czasie teraźniejszym istnieją tylko trzy formy koniugacyjne, a w czasach przeszłych regularne formy aglutynacyjne, niezależnie od tego, czy są to formy twierdzące, czy przeczące).