Polityka wewnętrzna Karola Ludwika Bonapartego w latach 1848-1852 w ocenie historyków polskich ........ 167

Artykuł stanowi dogłębną analizę podejścia polskich historyków do polityki wewnętrznej Karola Ludwika Bonapartego, począwszy od jego wkroczenia na scenę polityczną jako deputowanego do Konstytuanty, a kończąc na zamachu stanu z 1852 r. Badania oparte są na opracowaniach z XIX i XX w. Obejmują prace wydane zarówno w okresie rządów prezydenta, a potem cesarza Napoleona III, jak i po ich zakończeniu. W polskiej historiografii brakuje kompleksowego spojrzenia na kwestie związane z polityką wewnętrzną Napoleona III, co skłoniło mnie do przeprowadzenia tej szczegółowej analizy. Opublikowane prace dotykały jedynie wybranych aspektów problematyki, a żadna z nich nie była poświęcona temu zagadnieniu w całości. Najbardziej wartościową pracą, w której poruszono ten wątek, jest wydana pod koniec lat 70. XX w. biografia Napoleona III autorstwa Alfreda Liebfelda. Głównym celem artykułu jest prześledzenie zmieniającego się stosunku polskich historyków do działań deputowanego, a później prezydenta w kontekście polityki wewnętrznej. Analiza obejmuje różne okresy, aby ukazać ewolucję perspektywy historyków na politykę Karola Ludwika Bonapartego. Uwzględniono również trendy obecne w interpretacjach historyków, ze zwróceniem uwagi na to, które aspekty polityki wewnętrznej były uznawane za istotne, a które pomijano. Artykuł skupia się na odpowiedzi na pytania dotyczące tego, jak polscy historycy oceniali poszczególne aspekty polityki wewnętrznej Karola Ludwika Bonapartego w różnych okresach, czy zachodziły zmiany w ich ocenie oraz jakie czynniki na nią wpływały. Analiza ta przyczyni się do lepszego zrozumienia rządów prezydenta na XIX-wieczną Francję z perspektywy polskiej historiografii.