Duch jest wolnością i tym, co romantyczne. Namysł nad kulturą epoki XIX stulecia .......... 7

Jakakolwiek próba podejścia do owego przedproża nowoczesności, moderny, a zatem naszej współczesności, jakim jest niewątpliwie wiek XIX, musi uwzględnić fakt uwypuklany przez Giorgia Agambena: czas historyczny Chronos o obiektywnej strukturze zdarzeniowej oraz jego odzwierciedlenie Tempus – świadomość przepływu czasu obiektywnego – konstytuują ową podstawę każdego tu i teraz, są nieodłączną częścią naszej świadomości, której obecność (presence) w podwójnym tego słowa znaczeniu lokuje w przeszłości. W języku egzystencjalistów, których źródła doktrynalne sięgają wieku XIX, istniejemy nie tylko w danej przestrzeni, przeżywając jej sens i treść, w ten sposób podkreślając nasz udział w niej, ale też w świecie trójpłaszczyznowej temporalności. Słowa te z całą mocą odnoszą się do naszej relacji z wiekiem XIX. Spoiwem tego związku jest idea wolności, którą przywołujemy za sprawą odwołania się do włoskiego heglisty, by w jakiś sposób przybliżyć się do owego fenomenu XIX stulecia. Artykuł ten, stanowiący wstęp do pierwszej części naszych impresji, rozważań próbujących ująć fenomen XIX stulecia, jest pewną próbą przedstawienia fenomenów kulturowych występujących w jego pierwszej połowie. Wraz z drugim artykułem mojego autorstwa stanowi pewną całość przemyśleń, jakie poczyniłem odnośnie do rozważanego okresu.